اشعار عاشورایی 5

تا قیامت قطع استبداد کرد(ازعلامه اقبال لاهوری)

هرکه پیمان با هو الموجود بست/گردنش از بند هرمعبود رست

مؤمن از عشق است وعشق از مؤ من است/عشق را ناممکن ما ممکن است

آن امام عاشقان پور بتول/ سرو آزادی زبستان رسول.

الله الله بای بسم الله پدر/معنی ذبح عظیم امدپسر.

بهر ان شهزاده ی خیر الملل/ دوش ختم المرسلین نعم الجمل.

سرخ رو عشق غیور از خون او/شوخی این مصرع از مضمون او.

در میان امت ان کیوان جناب/ همچو حرف قل هوالله در کتاب.

موسی وفرعون وموسی وشبیر و یزید/ این دو قوت از حیات آید پدید.

چون خلافت رشته از قرآن گسیخت/ حریت را زهر اندرکام ریخت.

خاست آن سر جلوه ای خیر الامم/ چون سحاب قبله باران در قدم.

برزمین کربلا بارید ورفت/لاله در ویرانه ها کارید ورفت.

تا قیامت قطع استبداد کرد/موج خون او چمن ایجاد کرد.

بهر حق درخاک وخون غلطیده است/پس بنای لااله گردیده است.

مدعایش سلطنت بودی اگر/ خود نکردی باچنین سامان سفر.

دشمنان چون ریگ صحرا لاتعد/ دوستان او به یزدان هم عدد

سرّ ابراهیم واسمعیل بود/یعنی آن اجمال را تفصیل بود.

عزم او چون کوهساران استوار/پایدارو تند سیرو کامکار.

تیغ بهر عزت دین است و بس/ مقصد او حفظ ایین است و بس.

ماسوی الله را مسلمان بنده نیست/ پیش فرعونی سرش افکنده نیست.

خون او تفسیر این اسرار کرد/ملت خوابیده را بیدار کرد.

تیغ لا چون از میان بیرون کشید/ از رگ ارباب باطل خون کشید.

نقش الا الله برصحرا نوشت/سطر عنوان نجات ما نوشت

رمز قرآن از حسین آموختیم/زاآتش او شعله ها اندوختیم.

شوکت شام و فر بغداد رفت/سطوت غرناطه هم از یاد رفت.

تارما از زخمه اش لرزان هنوز/ تازه از تکبیر او ایمان هنوز.

ای صبا ای پیک دور افتادگان/اشک ما بر خاک پاک او رسان.

(علامه اقبال لاهوری)