غروب آخرین خورشید

غروب خورشید

 

مدینه حال و هوای غریبی دارد. چندی است که شهر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، مونس اشک و آه شده است و خاطره خنده و تبسم را از یاد برده است.

از آن هنگام که کاروان بزرگ حج ، از زیارت خانه خدا باز گشته‏اند،هر لحظه سیمای ملکوتی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله افروخته‏تر می‏شود و سرو بلندش، پس از یک عمر تلاش و پیکار، خمیده‏تر. گویا در همین روزها پیک الهی برای او پیام آورده است که:

ای محمد: «تو می‏میری، دیگر مردمان نیز می‏میرند.» (زمر 30)

در حالی که دست بر شانه علی علیه السلام دارد، راهی «قبرستان بقیع» می‏شود، تا در واپسین لحظات، برای اسیران خاک، طلبِ آمرزش کند.

با قدمهایی شمرده، وارد «بقیع» می‏شود. با نگاهی مهربان یک یک قبرها را از نظر می‏گذراند و برایشان «فاتحه» می‏خواند.

سپس غرق در افکاری آشفته، ابروانش در هم گره می‏خورد و با نگرانی می‏گوید: فتنه‏ها، همچون پاره‏های شب تیره، پیش می‏آیند، در حالی که پیوسته و متراکمند.

نگاهی به علی علیه السلام می‏افکند و می‏فرماید:

کلید گنجهای دنیا و آخرت را به من پیشنهاد کرده‏اند و مرا میان آن و ملاقات پروردگار مخیر ساخته‏اند.

اما من دیدار با خدا را برگزیدم.(1)

علیعلیه السلام پریشان می‏شود؛ چرا که دریافته است، پیامبر صلی الله علیه و آله آخرین لحظات حیات را تجربه می‏کند.

امّا این پیامهای آسمانی برای پیامبر صلی الله علیه و آله، نوید پایان رنجهاست. بیست و اندی سال، تلاش و پیکار و وقایع تلخ و شیرین آن، از برابر دیدگانش رژه می‏روند.

به یاد می‏آورد که چگونه بر سرش خار و خاشاک می‏ریختند و پای نبوتش را با کینه‏های دیرینه می‏خلیدند.

دوران تلخ شِعب ابی‏طالب و ناله‏های جانگداز «سمیه» و «بلال»، در زیر خروارها عداوت و دشمنی، از خاطرش محو نمی‏شود.

امّا اینک، در آن سوی آسمانها، پیامبران و اولیاء، صف در صف، انتظار مقدمش را می‏کشند و ملائک به یُمن ورودش بهشت را آذین بسته‏اند.

فرشتگان دیدگان ملتمس خود را فرش راه او کرده‏اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل، چشم از زمین بر نمی‏دارند.

امّا در پس تمامی شادیها، غمی جانکاه در وجود پیامبر صلی الله علیه و آله شعله می‏کشد و بر چهره‏اش هاله‏ای از اندوه نشانده است. گویا در این دنیا، دل در گرو دلبندی دارد، که نمی‏تواند بدون او از این کره خاکی دل بر کند.

دلبندی که حاصل عمر اوست و تمامی رنجهای نبوّت را در دامان پر مهر و عطوفت او تحمّل کرده است.

گاه که سرمای تلخ و گزنده کفّار، قلبش را می‏آزارد، تنها حرارت دلربای این شاهکار عالم هستی،شکوفه‏های امید را در قلبش می‏پروراند و در جهان پر از تعفن و لجن زار کفر و شرک، تنها بوی بهشت را از او استشمام کرده است .

و در میان تمامی خاکیان، تنها او و چند تن دیگر از افلاکیان را مشاهده کرده است.

چگونه می‏تواند به عرش پرواز کند، اما پاره تن خود را در فرش، بی‏هیچ تکیه‏گاهی، یکه و تنها رها کند.

گردباد حوادث را می‏بیند، که پس از او فاطمه‏اش سلام الله علیها را در بر می‏گیرند و گُل وجودش را در تندباد ظلم و تعدّی پرپر می‏کنند.

از سوی دیگر، فاطمه چگونه بی‏پدر، در این ظلمتکده خواهد ماند. او که چشمان مهربانش با وجود پیامبر صلی الله علیه و آله، پیوندی ناگسستنی یافته است،چگونه می‏تواند پس از این، بر خاک سرد و تیره مرقد پدر بنگرد.

دل زهرا سلام الله علیها با قلب پیامبر صلی الله علیه و آله می‏تپد و روح و روان فاطمه سلام الله علیها آمیخته‏ای از روح مقدس پیامبر صلی الله علیه و آله است.

اگر پیامبر صلی الله علیه و آله بمیرد، فاطمه سلام الله علیها هم می‏میرد.

چندی پیش پیامبر صلی الله علیه و آله به فاطمه سلام الله علیها فرمود: دخترم! هر سال جبرئیل تمامی قرآن را یک‏بار برای من می‏خواند؛ اما امسال دو مرتبه آن را خواند.

فاطمه سلام الله علیها نگران و مضطرب پرسید: پدر؛ معنی این کار چیست؟!

دختر عزیزم؛ گویا امسال، آخرین سال زندگی من است.(2)

از آن هنگام، دیگر گل لبخندی بر گلزار چهره فاطمه سلام الله علیها نشکفت و آن چهره بشاش و زیبا به چهره‏ای افسرده و غمگین بدل شده است.

 

پی نوشت:

1ـ برخی سیره‏نویسان اهل سنت می‏گویند: پیامبر صلی الله علیه و آله به همراه غلام خود، ابومویهبه به بقیع رفت. مثل ابن‏اثیر در کتاب الکامل فی‏التاریخ، ج2، ص318.

2ـ کشف‏الغمه، ابی‏الحسن اربلی، ج2، ص8، انتشارات کتابفروشی اسلامی