کاش کمی شعورِ حسینی داشتیم...

امروز، حق مظلوم را می‌خورند، فردا، در عزایِ حسین سینه می‌زنند و برای مظلومیتش گریه می کنند! امروز، بانیِ فساد و فقر و فلاکت می‌شوند، فردا بانیِ سفره‌های محرم! امروز دل می‌شکنند، و تا سرحدِ جنون، بی‌انصافی می‌کنند، فردا با چه آب و تابی از حسین و انصاف و آزادگی‌اش می‌گویند و چشم و دل‌هایِ خسته و بیقرار را می‌گریانند. محرم که تمام شد؛ روز از نو، و بی انصافی‌هایشان از نو... قرار بود این حادثه، در یادها بماند تا مبادا ظلم و ستم، تکرار شود. قرار نبود این واقعه و روایتش، سفره‌ی پر رونقی باشد برایِ اهالیِ ریا و تزویر! قرار نبود، کارِ دنیایمان به اینجا بکشد! عده‌ای بگریند و عده‌ای بگریانند، عده‌ای بزنند و عده‌ای تماشا کنند، عده‌ای ببرند و عده‌ای بخورند، و لابلایِ این تکرارها، اوضاعمان هر ثانیه وخیم‌تر شود! ما راه را اشتباه رفته‌ایم، اگر به جایِ عزاداری، پیروی می‌کردیم؛ جیبِ ستمکاران هر روز پُر تر، و سفره‌ی قشرِ مظلوم، هر ثانیه خالی‌تر نمی‌شد! اگر به جای تظاهر و تعصب، عمل می‌کردیم؛ سایه‌ی بی عدالتی، انقدر گسترده نمی‌شد. حسین، برایِ روشنگری رفته بود، نه برایِ اعلامِ مظلومیت! افسوس... ما مدت‌هاست که اصلِ مطلب را باخته‌ایم... کاش، در این روزها؛ کمی انسانیت را فریاد می‌زدیم... کاش کمی شعورِ حسینی داشتیم...