ورزش، سیاست، روسیه، حقوق بشر و جام جهانی 2022

جام جهانی قطر در حالی در آستانه‌ی آغاز قرار دارد که تیم فوتبال روسیه به دلیل غیر ورزشی درآن غایب است. کنارگذاشته شدن تیم فوتبال روسیه از جام جهانی از چند جهت قابل بررسی می باشد:

1. درست است که جنگ پدیده ای زشتی در زندگی انسانی است، پیامدهای ناگواری بر زندگی انسانها خصوصا اقشار فرودست بر جا می گذارد، اما جریمه یک ملت به دلیل سیاست سردمدانش نمی تواند جبران کننده پیامدهای ناگوار جنگ باشد. از زمانی که زمزمه ی حذف تیم روسیه از مرحله مقدماتی جام جهانی شروع شد، مدام با خودم فکر می کنم که بازیکنان تیم فوتبال این کشور و هواداران این تیم، چه نقشی در شروع این جنگ لعنتی و چه مسؤلیتی نسبت به پیامدهای ویرانگر آن دارند؟ در این مورد هرچه بیشتر فکر کردم، کمتر به نتیجه رسیدم. با اینکه بسادگی می توان جنگ را محکوم کرد، اما سخت است که  بتوان در این میان بازکنان و همین طور طرفداران تیم فوتبال روسیه را مقصر دانست. شاید تنها تقصیر فوتبال روسیه این باشد که کشورشان در قلمرو حکومت پوتین قرار دارد.
2. شعار جدایی ورزش و سیاست، مدت ها بود که  ورد زبان سیاستمداران دنیا خصوصا در سازمانهای بین المللی قرار داشت. چه بسیار کشورهای که با استناد به این شعار در صحنه ی بین المللی محکوم شدند و چه بسا تیم های ورزشی که صرفا با اتهام دخالت دادن ورزش در سیاست از صحنه های ورزشی جهان کنار گذاشته شدند و چه مظلوم ورزشکارانی که به دلیل همین اتهام آرزو، آینده، نتیجه ی تلاشها و دریک کلام تمام هستی شان را بر باد دادند و فقط شعار زنده باد اخلاق در وزرش را شنیدند. اکنون حق دارند که از خود بپرسند که مگر اخلاق و انسانیت چه شد؟!! مگر اخلاق در ورزش ارزش نبود؟
3. شعار جدایی «ورزش» از« سیاست»، آنگونه که به نظر می رسد شعارکامل و تمامی هم نیست. آنگونه که تاریخ نشان می دهد، این شعار بیشتر توسط زورمداران و ستم گران به عنوان وسیله ی سرکوب و خفه کردن صدای مظلومیت و دادخواهی ستم دیدگان قرار گرفته است. تاریخ نشان می دهد که ملت های مظلومی که ستمی آنها را فرا گرفته و راهی دیگر برای دادخواهی نداشته اند و سیاستمداران بر ابطال حق آنها همداستان گردیده اند، خواسته اند از طریق ورزش صدای شان را به گوش ملت ها( به جای دولت ها) برسانند و اتفاقا همین سیاستمداران سرکوبگر با همین بهانه جدای ورزش از سیاست، صدای آنها را نیز خفه کنند. حال چه اشکالی وجود دارد، اگر همین ستم دیدگان به صورت قانونمند صدای مظلومیت شان را در میدان ورزش فریاد کنند؟ تا ملت ها خود حقانیت آنها را به قضاوت بنشینند؟ مگر آزادی بیان جزء حقوق بشری افراد نیست؟

آیا حقوق بشر قید بردار است که ورزش این حق را از آنها بگیرد و به جایش به آنها اتهام مجرمیت بدهد؟؟!!