هرچه کنی به خود کنی

گویند درویشی بود که در کوچه و محله راه می‌رفت و می‌خواند: "هرچه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی"

زنی مکاره این درویش را دید و خوب گوش داد که ببیند چه می‌گوید وقتی شعرش را شنید گفت: "من پدر این درویش را در می‌آورم". 

زن به خانه رفت و خمیر درست کرد و یک فتیر شیرین پخت و کمی زهر هم لای فتیر

خر من از اول دم نداشت

مردی خری دید 

به گل در نشسته و صاحب خر 

از بیرون کشیدن آن درمانده. 

مساعدت را (برای کمک کردن) دست در دُم خر زده، قُوَت کرد( زور زد). دُم از جای کنده آمد. فغان از صاحب خر برخاست که «تاوان بده»!

مرد به قصد فرار به کوچه‌ای دوید، بن بست یافت. خود را به خانه‌ای درافگند. زنی آنجا کنار حوض خانه چیزی می‌شست و بار حمل داشت (حامله بود). از آن هیاهو و آواز در بترسید، بار بگذاشت (سِقط کرد). خانه خدا (صاحبِ خانه) نیز با صاحب خر

قوز بالای قوز

♦️مردی بود که قوز داشت و خیلی غصه می‌خورد چرا قوز دارد؟ یک شب مهتابی از خواب بیدار شد خیال کرد صبح شده و برای نظافت به حمام رفت. از سر تون حمام که رد شد صدای ساز و آواز به گوشش خورد. اعتنا نکرد و رفت تو. در رختکن سرگرم درآوردن لباس‌هایش بود و توجهی نکرد که حمامی هست یا نه. وارد گرمخانه که شد دید جماعتی بزن و بکوب دارند و مثل اینکه عروسی داشته باشند می‌زنند و می‌رقصند. او هم بنا کرد به آواز خواندن و رقصیدن و خوشحالی کردن. در حالی که می‌رقصید دید پاهای آنها سم دارد. آن وقت بود فهمید که آنها از ما بهتران هستند. اگر چه خیلی ترسید اما خودش را به خدا سپرد و به روی آنها هم نیاورد. 

درهوایت بیقرارم روز و شب

در هوایت بی‌قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می‌خواستند

جان و دل را می‌سپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز منست

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم گاه تارم روز و شب

نه سیخ بسوزد نه کباب

نه سیخ بسوره نه کباب

شجاع‌السلطنه، پسر فتحعلی‌شاه، یک وقتی حاکم کرمان بود. اسم کوچکش حسنعلی میرزا بود. او در کرمان تجربه کرده بود و متوجه شده بود که ترکه‌های نازک انار می‌تواند کار سیخ کباب را بکند و کباب بر سیخی که چوبش انار باشد خوشمزه‌تر هم می‌شود.

برای همین پخت کباب با چوب انار را باب کرد که در کرمان به «کباب حسنی» معروف شد و حاکم وقتی میل کباب داشت به نوکرها می‌گفت: «طوری کباب را بگردانید که نه سیخ بسوزه نه کباب.»

آتش بیار معرکه

آتش بیار معرکه، بر ای کسی به کار می برند که در ماهیت و اصل دعوا  ومشاجره ی میان چند تن شرکت ندارد، اما کارش تشدید این دعوا و مشاجره و گرم نگهداشتن آتش اختلاف در میان آنان است.

دو ساز ضرب و دف از چوب و پوست تشکیل شده است. پوست این دو ساز در بهار و تابستان خشک و منقیض و در پاییز و زمستان که موسم باران و رطوبت است مرطوب وتازه گردد تا صدای آن به علت خشکی و انقباض تغییر نکند.

این وظیقه به عهده ی نم کن بود که ظرف آبی جلوی خود قرار می داد و ضرب و دف را نم می داد و تازه نگاه می داشت.

در پاییز و زمستان همین شخص که حالا آتش بیار نامیده می شد پوست های مرطوب شده را روی منقل آتش می گرفت و با حرارت دادن خشک می کرد.

کینه شتری

کینه شتری کینه پیگیری است که شتر نسبت به ساربان خود به دل می گیرد و تاکنون سابقه نشان داده است که ملاطفت مجدد ساربان نمی تواند آن را تعدیل کند.شتر خشمگین همواره منتظر فرصت ممناسب است که انتقامش را از ساربان بگیرد. عجب در این است که شتر به ساربان مورد نظر هنگامی که در جمع حضور دارد هرگز حمله نمی کند.

وای به روزی که شتر مست  وکینه توز فرصت مناسب را به چنگ آورده و ساربان مومرد نظر را یکه و تنها در بیابان گیر بیاورد. وقتی ساربان در بیابان مورد مورد حمله لوک( شتر نر) خشمگین قرار بگیرد راه نجاتش این است که در حال فرار تک تک لباسهایش را در آورده و پشت سرش بیندازد.

 در اینجاست که شتر گول می خورد و به جای ساربان که در حال فرار است لباسی را که جلوش افتاده به دندان می گیرد و تنه سنگین خود را روی آن می مالد.

وحدت اسلامی

آب اگر صد پاره گردد، باز با هم آشناست! .

تدبیر

خود کرده را نه درد است نه درمان.