آتش بیار معرکه
آتش بیار معرکه، بر ای کسی به کار می برند که در ماهیت و اصل دعوا ومشاجره ی میان چند تن شرکت ندارد، اما کارش تشدید این دعوا و مشاجره و گرم نگهداشتن آتش اختلاف در میان آنان است.
دو ساز ضرب و دف از چوب و پوست تشکیل شده است. پوست این دو ساز در بهار و تابستان خشک و منقیض و در پاییز و زمستان که موسم باران و رطوبت است مرطوب وتازه گردد تا صدای آن به علت خشکی و انقباض تغییر نکند.
این وظیقه به عهده ی نم کن بود که ظرف آبی جلوی خود قرار می داد و ضرب و دف را نم می داد و تازه نگاه می داشت.
در پاییز و زمستان همین شخص که حالا آتش بیار نامیده می شد پوست های مرطوب شده را روی منقل آتش می گرفت و با حرارت دادن خشک می کرد.
این شخص از موسیقی چیزی نمی دانست نه می توانست ساز و ضرب و دف بزند و نه به آواز و خوانندگی آشنایی داشت، اما وجودش به قدری موثر بود که اگر دست از کار می کشید دستگاه طرب می خوابید و بساط معرکه و شادی مردم برچیده می شد.
دستگاه موسیقی و طرب در گذشته از نظر مذهبی بیشتر از امروز مورد بی اعتنایی بود و گناه اصلی آن را آتش بیار معرکه می دانستند و بر این باور بودند که اگر او ضرب و دف را آماده نکند دستگاه موسیسقی خود به خود از کار می افتد و موجب انحراف اخلاقی نمی گردد. افراد سخن چین و فتنه انگیز که در اصل مشاجرات شرکت ندارند، با بد گویی کردن و ایجاد شبه آتش اختلافات را دامن می زنند آنها را به آتش بیار معرکه تشبیه می کنند.
