وقایع ساعت به ساعت ظهر "عاشورا"

 ۱۲:۵۰ (اذان ظهر)؛

*حبیب بن مظاهر موقع اذان ظهر شهید شد. چون که نوشته‌اند امام خطاب به اصحاب گفت یکی برود با عمر سعد مذاکره بکند و بخواهد برای نماز ظهر جنگ را متوقف کنیم. یک ملعون از لشکر کوفه صدا زد: «نماز شما قبول نمی‌شود!» حبیب به او گفت: «ای حمار! فکر می‌کنی نماز شما قبول می‌شود و نماز پسر پیامبرقبول نمی‌شود؟» به جنگ او رفت اما از سپاه کوفی به کمکش آمدند و حبیب کشته شد. امام حسین از شهادت حبیب متاثر شد و برای اولین بار در روز عاشورا گریست رو ب آسمان کرد و گفت: «خدایا رفتن جان خودم و دوستانم را به حساب تو می‌گذارم»* *امام‌ نماز را شکسته و ب قاعده «نماز خوف» خواندن. گروهی از اصحاب ب امام‌ اقتدا کردند و بقیه ب جنگ پرداختند. زهیر و سعید بن عبدالله حنفی خودشان را سپر امام کردند. نوشته اند سعید بن عبدالله ۱۳ تیر و نیزه خورد و ب شهادت رسید. در آخرین نفس از امام پرسید: «آیا وفا کردم؟»*

حدود ساعت ۱۳؛

*۳۰ نفر از اصحاب امام تا وقت نماز زنده بودند و بعد از این ساعت شهید شدند؛ از جمله زهیر و حر.* *بعد از کشته شدن اصحاب، نوبت ب بنی هاشم رسید.* *اولین نفر حضرت علی اکبر پسر امام حسین بود. البته الفتوح عبدالله بن مسلم بن عقیل را اولین شهید بنی هاشم خوانده است. این عبدالله بن مسلم ب طرز ناجوانمردانه‌ای شهید شد. شهادت او بر جوانان بنی هاشم گران آمد.* *دسته جمعی سوار شدند که ب دشمن حمله بردند اما امام آنها را آرام کرد و فرمود: «ای پسرعموهای من بر مرگ صبر کنید. به خدا پس از این هیچ خواری و ذلتی نخواهید دید»*

حدود ساعت ۱۴؛

۲۸ نفر از مردان بنی هاشم کشته شدند: ۷ برادر امام حسین، ۳ پسر از امام حسن، ۲پسر امام حسین، ۲ نوه جعفر بن ابیطالب، ٩ نفر از آل عقیل و بقیه از نوادگان باقی عموهای پیامبر. ...

*عاقبت امام حسین و حضرت عباس تنها ماندند. عباس اجازه میدان خواست اما امام او را مامور رساندن آب ب خیمه ها کرد. دشمن بین دو برادر فاصله انداخت. عباس دلاور در حالیکه با شجاعت تمام سعی در آوردن مشک آب برای زنان و کودکان داشت درجنگی تمام عیارکه منجر بهلاکت وزخم برداشتن تعدادی ازمتخاصمین شد ب محاصره دشمن درامددو دستش قطع شده و با عمودی آهنین بر سرش زدند ک از اسب بر زمین افتاد. پس حضرت اباعبدلله الحسین سراسیمه خود را بر پیکر قطعه قطعه برادر رساندن. دشمن کمی به عقب رفت. امام برای دومین بار گریه کردن و فرمودن «اکنون دیگر پشتم شکست»*

حدود ساعت ۱۵؛

*امام ب طرف خیمه‌ها برگشتن تا خداحافظی بکنن. همچنین پیراهنشان را پاره پاره کردن و پوشیدن تا بعدا در وقت غارت کردن توسط دشمن برهنه‌اشان نکنند. وقت وداع با اهل بیت، کودک شیرخواره خود علی اصغر را ب میدان بردن تا او را سیراب کنند ک به تیر حرمله شهید شد.* *امام رو ب آسمان کردن و فرمودن: «خدایا اگر نصرتت را از ما دریغ کردی، این را در مقابل چیزی قرار بده ک برای ما بهتر است»* *امام ب میدان رفتن اما کمتر کسی حاضر ب مقابله با ایشان می‌شد.* *بعضی تیربی هدف می‌انداختند و بعضی از دور نیزه بی هدف پرتاب می‌کردند. شمر و ده نفر ب مقابله امام آمدند. *نوشته اند امام در آستانه شهادت بودن اما کسی جرات نمی‌کرد به سمت ایشان برود، اهل حرم از صدای اسب ایشان ذوالجناح متوجه شده و بیرون دویدند. کودکی ب نام عبدالله بن حسن دوید و ب طرف مقتل امام آمد. آن نانجیبان او را در بغل عمویش کشتند. امام ناراحت شدند و کوفیان را نفرین کردند: «خدایا باران آسمان و روییدنی زمین را از ایشان بگیر»

* ۱۶:۰۶ (اذان عصر)؛

*وقت شهادت امام را وقت نماز عصر گفته‌اند. روایت تاریخ طبری ب نقل از وقایع‌ نگار لشکر عمر سعد چنین است:* *«حمید بن مسلم گوید: پیش از آنکه حسین کشته شود شنیدم که می‌گفت «به خدا پس از من کس را نخواهید کشت که خدای از کشتن او بیش از کشتن من بر شما خشم آرد» سپس میگوید: آنگاه شمر میان کسان بانگ زد که «وای بر شما منتظر چیستید؟! مادرهایتان به عزایتان بنشینند بکشیدش!» گوید در این حال سنان بن انس حمله کرد و نیزه در بدن امام فرو برد»*...

 

 حدود ساعت ۱۷؛

*بعد از شهادت امام عده‌ای لباس‌ها وزره آن حضرت را ک بسیار نفیس بودند ب غارت کردند ک نوشته اند تمام این افراد بعدها ب مرض‌های لاعلاج دچار شدند.* *سپس غارت عمومی اموال امام حسین و همراهانشان آغاز شد. عمر سعد ساعتی بعد دستور توقف غارت را داد.* *یکی از شیعیان بصره ب اسم سوید بن‌مطاع بعد از شهادت امام به کربلا رسید و برای دفاع از حرم امام جنگید تا شهید شد.* *نزدیک غروب آفتاباست و سرامام را جدا می‌کنند و ب خولی می‌دهند تا همان شبانه برای ابن زیاد حرامزاده ببرد. بعد ب دستور عمر سعد بر بدن مطهر امام و یارانش اسب می‌دوانند تا استخوان ‌هایشان هم درهم شکست*

۱۸:۴۹ (اذان مغرب)

*کشتگان لشگر کوفه را جمع می‌کنند، داستان روز غم انگیز "عاشورا" اینطور تمام می‌شود: در حالی ک عمر سعد دستور نماز جماعت مغرب را می‌داده سنان بن انس بین مردم می‌تاخته و رجز می‌خوانده ک «افسار و رکاب اسب مرا باید از طلا بکنید؛ چرا ک من بهترین مردمان را کشته‌ام»* زمانها گذشته ولی همچنان این گفته امام حسین درگوش تمام آزادگان جهان زنگ میخورد ک اگر دیندارنیستید آزاده وجوانمرد باشید...،

*اقتباسی ازوقایع نگارلشکرعمرسعد ثبت درتاریخ طبری کتاب گاهشماری احمدبیرشک*

تنها حج مقبول سال!

ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﻪ ﺣﺞ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ‌ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:" ﺍﺯ ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﺎﺟﯽ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﺮ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﻓﻖ، ﮐﻔﺸﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺞ ﻧﯿﺎﻣﺪ. " ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﻓﻖ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺭﻩ‌ﺩﻭﺯﯼ ‏(ﭘﯿﻨﻪ‌ﺩﻭﺯﯼ، ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻭ ﻭﺻﻠﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻔﺶ‌ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ‏) می‌‌کند. ﭘﺮﺳﯿﺪ:" ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﺞ ﻧﺮﻓﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ‌ی ﺣﺠﺎﺝ ﻓﻘﻂ ﺣﺞ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ." ﮔﻔﺖ :"ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺣﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ‌ﺩﻭﺯﯼ ﺳﯿﺼﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻋﺰﻡ ﺣﺞ ﮐﺮﺩﻡ. عیالم ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ‌ی ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﯼ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺪ. ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﻭ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺴﺘﺎﻥ. ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ. ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ‌ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺮﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﯾﺪﻡ. ﭘﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﺎﺧﺘﻢ. ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻼﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺸﻨﯿﺪﻡ ﺁﺗﺸﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺁﻥ ﺳﯿﺼﺪ ﺩﺭهم ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻔﻘﻪ‌ی ﺍﻃﻔﺎﻝ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺣﺞ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ."

فقیر مسجد کوفه!

یکی از بزرگان عرب برای مهمانی نزد امام حسن مجتبی علیه السلام رفت و موقعی که سفره پهن کردند تا شام بخورند،یک دفعه مرد اظهار غصه و ناراحتی کرد و گفت: من چیزی نمی‌خورم. امام حسن-علیه السلام- به او فرمود: چرا چیزی نمی‌خوری؟ آن مرد عرض کرد: ساعتی قبل فقیری را دیدم اکنون که چشمم به غذا می‌افتد به یاد آن فقیر افتادم و دلم سوخت. من نمی‌توانم چیزی بخورم مگر این‌که شما دستور بدهید مقداری از این غذا را برای آن فقیر ببرند. امام حسن-علیه السلام- فرمود: آن فقیر کیست؟ مرد عرض کرد: ساعتی قبل که برای نماز به مسجد رفته بودم، مرد فقیری را دیدم که نماز می‌خواند. بعد از این که وی از نماز فارغ شد، دستمالش را باز کرد تا افطار کند. شام او نان جو و

متن کامل شعر((علی ای همای رحمت)) که به مناجات نامه شهریار نیز معروف است

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ما سوا فکندی همه سایه همارا

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من بخدا قسم خدا را

بخدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سرچشمه بقا را

مگر ای سَحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین درخانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

حسن بن علی بن ابی طالب پنجمین خلیفه راشدین

علی محمد الصلابی(دبیرکل اتحادیه جهانی علمای مسلمان)

• ترجمه: سیدمحمدعلی رضوی
• اشاره:  متن زیر نوشتاری است که به‌وسیله علی‌محمد الصلابی به رشته تحریر آمده  و به‌طورکلی  بازتاب‌دهنده عقاید و اندیشه اهل سنت در مورد امام مجتبی(ع) است. این متن از پایگاه اینترنتی شبکه الجزیره قطر به مناسبت میلاد کریم اهل‌بیت از عربی به فارسی ترجمه گردیده است. روشن است که این متن دارای مطالبی است مترجم آن‌ها را تائید نمی‌کند، اما درعین‌حال این متن را به دلیل اینکه تا حدودی بازتاب‌دهنده جایگاه سید جوانان اهل بهشت در میان امت اسلامی است، در خورد توجه می‌شناسد. اینک متن برگردان مقاله تقدیم نگاه‌های کریمانه کریم اهل‌بیت(ع):

در چهارچوب طرح در حال انجام ما برای شناسایی مهم‌ترین نقاط و ایستگاه‌های تاریخی امت سرافرازمان، لازم بود از شخصیت و عصری صحبت کنیم که پژوهشگران از مطالعه آن غافل مانده‌اند و خوانندگانی از فرزندان امت، از سیره او غفلت ورزیده‌اند. و این  سیره و عصر پنجمین خلیفه راشدین حسن بن علی بن  رضی‌الله‌عنه است.

به بهانه ی فرا رسیدن اربعین حسینی 1402

زنده تر از حسین کیست و پویاتر و کاراتر از عاشورا کدام است؟ هرچند امروزه ملیونها انسان آزاده و مسلمان از بیش از ۶۰ کشور جهان اربعین حسینی را تجلیل می کنند و از روح بلند و آرمانی معمار کربلا برای جامعه و حیاتشان الهام و استمداد می گیرند و باتکیه بر راه و روش آزاد مردی او در مقابل ظلم و اشغالگری و استعمار سینه سپر می کنند بگونه‌ای که عاشورا و اربعین سیاسی ترین مکتب ایستادگی لقب می گیرد. به همین موازات کارایی مکتب عاشورا، ستم پیشه گان نیز بیکار ننشسته و هر روز نا امیدانه در تلاش اند تا بوسیله رسانه ها و پادوهاشون به چهره عاشورا چنگ بندازند در تازه ترین مورد تجلیل از اربعین و عاشورا را مرده پرستی می خوانند غافل از اینکه حسین بن علی زنده ترین و عاشورایش کارا ترین مکتب مقاومت است. اینان سخن خداوند متعال در مورد شهدا و خودشان را فراموش کرده اند که

امام مهدی(عج) در کلام خوشحال‌خان ختک، عایشه دُرانی و حمزه شینواری

تقریباً همه فرقه‌های اسلامی به مهدی موعود اعتقاد دارند اما با این تفاوت که دیدگاه‌ها درباره نَسَب و حیات امام فرق می‌کند. مثلاً شیعیان امامیه یا دوازده امامی معتقدند که امام مهدی فرزند امام حسن عسکری(ع) است و نَسَب آن حضرت به امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) می‌رسد. طبق این اعتقاد، مهدی موعود، همان امام دوازدهم است که اکنون حیات دارد. در یادداشت حاضر، اعتقاد سه تن از شاعران به مهدی موعود، مورد واکاوی قرار گرفته است تا مشخص شود که آنان به کدام مهدی باور داشته‌اند.

از خوشحال خان ختک شروع می‌کنیم. وی که چهار قرن پیش در شمال هند یا پاکستان فعلی زندگی می‌کرد، از شاعران درجه اول زبان پشتو است. اگر ما در خصوص هر سند زبان پشتو در قرن‌های گذشته تردید داشته باشیم، درباره اشعار خوشحال‌خان ختک که اکنون دیوان قطوری از او به یادگار مانده است، شک و تردیدی نداریم.

یکی از نکات برجسته در زندگی خوشحال‌خان ختک، اعتقاد به مهدی موعود

بمناسبت دوم صفر سالروز ورود اسرا به مجلس یزید

شامــیان خنده به زخم جــگر ما نزنید

ساز با نالـــــۀ ذرّیـــۀ زهــــــرا نزنـید

ســر مـــردان خدا را به سـر نیزه زدید

مــــرد باشید دگـر سنگ به زنها نزنید

به زنان بر ســــر بازار اگـر سنگ زدید

دخــــــتران را به کـــنار ســر بابا نزنید

علـــی و فاطمه در جمع شما اِستادند

پیش چشـم علـی و فاطمه ما را نزنید

به اســیری که بود در غل و زنجیـر زدید

به یتیمی که دویده است  به صحرا نزنید

رقــص شادی جلو محمــل  زینب نکنید

به‌مناسبت و فات جانسوز بزرگ بانوی اسلام حضرت خدیجه کبری (س)

 حضرت خدیجه (ع)  بهترین همسر پیامبر اکرم (ص) و مادر حضرت زهرا(س) است که خدمت زیادی به اسلام نمود. خدیجه(ع) قبل از بعثت با حضرت محمد (ص) ازدواج کرد و اولین زنی است که به وی ایمان آورد. پیامبر (ص) از خدیجه (ع) دو پسر به نام‌های قاسم و عبدالله و چهار دختر به نام‌های زینب، رقیه، ام کلثوم و فاطمه (ع) داشت. خدیجه (ع) در دهم ماه رمضان، سه سال قبل از هجرت، در ۶۵ سالگی در مکه درگذشت.

پیامبر(ص) برای خدیجه احترام زیادی قائل بود و او را یکی ازچهار زن برگزیده جهان می دانست. (البدایة والنهایة،  ج‏۲، ص۱۲۹)

پیامبر (ص) در باره فضلیت حضرت خدیجه (ع) فرمود: "خداوند هیچ‌گاه برایم همسری بهتر از او جایگزین نکرد، او مرا تصدیق نمود هنگامی که هیچ‌کس مرا تصدیق نکرد، یاری‌ام کرد در زمانی که هیچ‌کس مرا یاری نکرد، از مالش در اختیارم قرار داد، زمانی که همه، مالشان

علی علیه السلام از دیدگاه مولوی در مثنوی معنوی

منبع : مجله شیعه شناسی، شماره 9 , قادر فاضلی

چکیده

هر یک از انسان های وارسته و با عظمت معمولاً خود را وامدار شخص یا اشخاص با عظمت دیگر دانسته اند. مولوی نیز به عنوان یکی از شخصیت های بزرگ اسلامی، در کتاب مثنوی، علاقه شدید خود را نسبت به چند نفر نشان داده است. از میان این شخصیت ها، او به دو نفر نه تنها علاقه، بلکه عشق نشان داده است که عبارتند از: حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و حضرت علی علیه السلام .

از دیدگاه مولوی، تنها کسی که صلاحیت مولویت برای تمام مسلمانان و بلکه تمام انسان ها را دارد امام علی علیه السلام است؛ زیرا ایشان به