به کجا می رویم....
به کجا می رویم....
چند روز قبل دهها دکان مغازه در شهر کابل آتش گرفت و به خاکستر تبدیل شد، اما آنچه که باعث تعجب بیشتر گردید حاشیه های بعد از این حادثه است. مردم حاضر در صحنه آتش سوزی -اعم از پلیس و آتش نشانی- به جای کمک به افرادحادثه دیده، در روز روشن پیش چشم صاحبان آنها به غارت اجناس داخل مغازه ها اقدام کردند.
راستی، این حادثه نشان دهنده ای سبک زندگی امروز جامعه افغانستان نیست؟
آیا یکی از دلایل نابسامانی همین اخلاق دزد پرور خود ما نیست؟
چرا از ارزش های ستایش می کنیم که اصلا به آنها باور نداریم و پدیدهای را زشت می شماریم که در عمق وجدان آنها را مثبت، خوب و ارزشمند می شماریم.
مگر این ما نیستیم که سالانه چندین مجلس و محفل برای پاسداشت از مقام علم و عالم برپا می کنیم و آنقدر در مورد اهمیت و ارزش آنها صحبت می کنیم که احساس خستگی می کنیم، اما درعین سرنوشت کشور را در اختیار کسانی قرار می دهیم که پول دارند یا پارتی و یا....
مگر این خود ما نیستیم که دزدی، غارت، چاپلوسی، اعتیاد و ... را بد می دانیم، اما با نگاههای تحسین آمیز خود به دزد، غارتگر ... به گسترش فرهنگ دزدی کمک می کنیم؟
اگر واقعا اعتیاد را بد و زشت می دانیم، پس چرا جوانان ما- حتی دانشجویان دانشگاهها - گروه گروه به سمت اعتیاد رو می آورند و فرهنگ مصرف مواد مخدر در جامعه نشاندهنده شخصیت افراد محسوب می شود
آیا واقعا این خود ما نیستیم که در حق خود، جامعه و نسل فردای خود جفا می کنیم؟
راستی به کدام سو روانیم؟
