همدردی؛ کابل و کرمان!

شهر یک جاده پر از نعش، به دامان دارد

ساعت انگار سوی فاجعه، فرمان دارد

آسمان، واقعه در واقعه غم می بارد

و زمین اشک از این داغ، به چشمان دارد

باز گلزار شهیدان بگشاید آغوش

که چنین حادثه در حادثه، مهمان دارد

زخم اگر چند عمیق است، ولی می دانم

زخم دلتنگی این طایفه، درمان دارد

صبح خواهد شود و صاحب خون می آید

دل به باز آمدن روشنی ایمان دارد

این غزل، بابت همدردی «کابل» باشد

که به دل، داغ به خون خفتن «کرمان» دارد

 شاعرافغانستانی: شریف عظیمی

#حضرت_علی_اکبر🩸

تو کیستی که پدر اینچنین اسیر تو شد

جوان ترین قبیله، قبیله پیر تو شد

اذان بگو که اذانت دل از بلال ربود

صفا بده به نمازم، نماز گیر تو شد

تو می روی به سلامت، دعام پشت سرت

نگاه عمه ی تو جوشنِ کبیر تو شد

برای العطشت، کام تشنه ی من و تو

ببین برادرم عباس سربزیر تو شد

چقدر دور و بر تو شلوغ شد ناگاه

چقدر دست اجل راهی مسیر تو شد

#شب_ششم_محرم

می آمد و عمامه ی بابا به سرش بود

آماده ی جنگیدنِ با صد نفرش بود

می آمد و رخساره برافروخته از عشق

یک خیمه دل غم زده در دور و برش بود

پروانه ای از شوق پریده است به میدان

آن چیز که می سوخت در او بال و پرش بود

می خواست بگوید به ابی انت و امی

لب بست در آنجا که عمویش پدرش بود

این شیر، علی اکبر او نه ولی انگار

باید بنویسیم که قاسم پسرش بود

در انتظار رحمت دوست

بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

گره از کار فروبسته ما بگشایند

اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند

دل قوی دار که از بهر خدا بگشایند

به صفای دل رندان صبوحی زدگان

بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند

نامه تعزیت دختر رز بنویسید

تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشایند

دعـــــــــــــــــــــــا

یارب درون سینه دل با خبر بده

در باده نشهٔ را نگرم آن نظر بده

این بنده را که با نفس دیگران نزیست

یک آه خانه زاد مثال سحر بده

سیلم ، مرا بجوی تنک مایه ئی مپیچ

جولانگهی بوادی و کوه و کمر بده

سازی اگر حریف یم بیکران مرا

بااضطراب موج ، سکون گهر بده

وطن

رازق فانی 

خدا گر پرده بردارد ز روی کار آدم ها

چه شـادی ها خورد بر هم چه بازی ها شـود رسـوا

یکی خندد ز آبادی، یکی گرید ز بربادی

یکی از جان کند شـادی، یکی از دل کند غوغا

چه کاذب ها شـود صادق، چه صادق ها شـود کاذب

شیوه بندگی و بنده پروری!

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

کلاه داری و آیین سروری داند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که دوست خود روش بنده پروری داند

امام حسین ،ع، در شعری عبدالقهار عاصی

دیدگاه در قالب غزل وشعر از

 «عبدالقهار عاصی» شاعر هم وطن در رثای امام حسین(ع):

تا ریخت خون مرد به دامان کربلا

سجاده شد زمین بیابان کربلا

بر مسلمین طلیعه نو باز شد زحق

در رهگذار تشنه میدان کربلا

خون پیمبر است که گلگونه کرده است

گرگ انسان و انسان گرگ!

گفت دانایی که گرگی خیره‌سر

هست پنهان در نهاد هر بشر

لاجرم جاری است پیکاری بزرگ

روز و شب مابین این انسان و گرگ

زور بازو چارۀ این گرگ نیست

صاحب اندیشه داند چاره چیست

نماز عشق

صــدای نـالــه مـی آیـد ز مـحــراب                  علی  در خون  خود  افتاده  بی تاب

سخن بس کن که حیدر در نمازست               امیـر   عشق  در  راز  و  نیاز  است
در  آغـــاز  نـمــاز   آن  مــرد  بـرتـر                  به   گــرمــی   بـانــگ  زد   الله  اکبر
به سجده پخش شد عطر نمازش                 جـهــان  لــرزید   از   راز   و  نیــازش
صــدا زد   قـل  هــو  الله  احـــد  را                  سـتـایــش  کــرد   الله  الــصمد   را کت