حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود افسوس که به جای افکارش، زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.
عطشان ترین و خسته ترین رودها ،فرات
واکن گره ز بغض دل خویش، یا فرات
زان ظهر آتش و عطش و خون سخن بگو
هستم به درد و داغ دلت آشنا، فرات
ای ردّ دردهای زلال، اشک ماندگار
بر چهره ی بلا زده ی کربلا، فرات
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو
کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب
کاشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست
این رستخیز عام که نامش محرم است
جانی کوچولو با پدر و مادر و خواهرش سالی برای دیدن پدربزرگ و مادربزرگ رفته بودن به مزرعه. مادربزرگ یه تیرکمون به جانی داد تا باهاش بازی کنه. موقع بازی جانی به اشتباه یه تیر به سمت اردک خونگی مادربزرگش پرت کرد که به سرش خورد و اونو کشت .
جانی وحشت زده شد...لاشه رو برداشت و برد پشت هیزمها قایم کرد. وقتی سرشو بلند کرد دید که خواهرش همه چیزو ... دیده ... ولی حرفی نزد. مادربزرگ به سالی گفت توی شستن ظرفها کمکم کن
| کجایید ای شهیدان خدایی | بلاجویان دشت کربلایی | |
| کجایید ای سبک‌بالان عاشق | پرنده‌تر ز مرغان هوایی | |
| کجایید ای شهان آسمانی | بدانسته فلک را درگشایی | |
| کجایید ای ز جان و جا رهیده | کسی مر عقل را گوید کجایی | |
| کجایید ای درِ زندان شکسته | بداده وام‌داران را رهایی | |
| کجایید ای درِ مخزن گشاده | کجایید ای نوای بی‌نوایی | |
| در آن بحرید کاین عالم کف اوست | زمانی بیش دارید آشنایی* | |
| کف دریاست صورت‌های عالم | ز کف بگذر اگر اهل صفایی | |
| دلم کف کرد کاین نقش سخن شد | بهل نقش و به دل رو گر ز مایی | |
| برآ ای شمس تبریزی ز مشرق | که اصلِ اصلِ اصلِ هر ضیایی |
مولانا در دیوان شمس
زد پرچــــــم حریـــــت آن رهبـــــــر آزادی
در کرببلا با صـــــــد زیـــــب و فــر آزادی
این درس به دنیا داد از مدرســـــــۀ مردی
کز قتل نمی رســــــد، هر پیـــــــکر آزادی
من بار ستـــــم را کی ، بر دوش کشم بال
این رســـــم روا نبــــود در کشـــور آزادی
بگذار شــود مقطوع ، رگ های گلوی من
کز قطـــع رها سازم ، هر حــــــنجر آزادی
تهیه کننده: سید مهدی رضوی
روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم . شغلم را ، دوستانم را ، مذهبم را و خلاصه تمام وابستگی های زندگی ام را!
به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خداوند صحبت کنم و اگر نتوانستم دلیلی برای ادامه ی زندگیم بیابم به آن نیز خاتمه دهم!
به خدا گفتم : آیا می توانی دلیلی برای ادامه این زندگی برایم بیاوری ؟ و جواب او مرا شگفت زده کرد .
او گفت : آیا سرخس و بامبو را می بینی ؟
تهیه کننده: سید مهدی رضوی
روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت.
فرشتگان سراغش را از خدا گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت: “می آید، من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی ام که دردهایش را در خود نگه می دارد و سر انجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست”
فرشتگان چشم به لب هایش دوختند، گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود: “با من بگو از آنچه سنگینی سینه توست”
گنجشک گفت: لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام. تو همان را هم از من گرفتی. این توفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی از لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود و سنگینی بغضی راه بر کلامش بست.
دعای قرآنی/۱۲
رَبِّ نَجِّنی مِنَ القَومِ الظَّالِمین :
ای پروردگار من! مرا از قوم ستمگر رهایی بخش
قصص/۲۱
