شرینی یک عبادت

بیماری تاب و توانش را ربوده بود. رنج و درد جسمی آزارش میداد. رنگ چهره‌اش به زردی میزد. درد را هرطور که بود، تحمل میکرد، ولی خانه‌نشین شدن و دوری از دوستان و آشنایان و مهم‌تر از همه دورشدن از امامش بیش از هرچیز دیگری روحش را می آزرد.

گاهی که تنهایی کلافه‌اش می‌کرد، کتاب می‌خواند، فرصتی بود تا اعمال روزانه و شبانه و مستحبات و مکروهات را از کتابی که یونس بن عبدالرحمان[1]نگاشته بود، مطالعه کند.

خواندن آن کتاب نیز اگرچه مورد تایید اهل بیت بود، آه و حسرتش را افزون‌ میساخت، زیرا با خود میگفت: ای کاش سلامت جسمی داشتم تا می‌توانستم این اعمال را انجام دهم.