سالروز اشغال افغانستان
بعد از کودتای ننگین 7ثور 1357 توسط احزاب خلق و پرچم که منجر به سقوط حکومت سردار محمد داوود خان و روی کار آمدن دولت کمونیستی به رهبری نورمحمد ترکی گردید ، سیاه روزی ملت مظلوم افغانستان شروع شد البته طوری که ملت مسلمان افغانستان شاهد بود عمر حکومت کمونیست های دست پرورده شوری سابق کوتاه بود، در این مدت زمان کوتاه هزاران نفر از مردم مسلمان افغانستان و علمای بزرگ دین را به بهانه های مختلف شهید کردند که تا امروز بازماندگانشان اطلاعی از محل دفنشان ندارند. به هرحال همانطوری که در بالا ذکر شد حکومت ترکی عمرش بسیار کوتاه بود بعد از اندک زمانی توسط شاگردش حفیظ الله امین به درک واصل و زمام امور را خود به دست گرفت، اینجا بود که زمینه مداخلات کشورهای غربی و بعضی همسایه ها در امور داخلی افغانستان شروع شد روس ها بخاطر جلوگیری از پیاده شدن برنامه های آمریکا و هم بخاطر موقعیت استراتیژیکی که افغانستان داشت و همچنان بخاطر منافع خود به افغانستان لشکرکشی نظامی کرد و در 6جدی 1358 با 120000 نیروی نظامی تا دندان مسلح وارد افغانستان شد و حکومت حفیظ الله امین را ساقط و ببرک کارمل را بر سر کار آورد . مرحله جدیدی از بدبختی های مردم افغانستان رقم خورد و افغانستان یکبار دیگر میدان رقابت ها و کشمکش های بلوک شرق و غرب گردید ، روس ها که برای به تاراج بردن منابع خدادادی و ثروت های طبیعی افغانستان کشور مارا اشغال کرده بود به بهانه حمایت از دولت دست نشانده شان از یکسو و بلوک غرب به سرکردگی آمریکا که منافع خود را در افغانستان در حال از دست دادن میدیدن به بهانه حمایت از مجاهدین و رهایی افغانستان از اشغال شوروی سابق از سوی دیگر، باعث ویرانی و بدبختی هرچه بیشتر کشور افغانستان گردید. اشغال افغانستان 10 سال طول کشید . بعد از 10سال اشغال به تاریخ 28 دلو 1366 شوروی ها در پی شکست متفضحانه که از ملت مسلمان افغانستان خورده بود ، کشور مارا که جز خرابه هایی از آن باقی نمانده بود ترک گفتند، مردم افغانستان ماندند با بیش از یک میلیون شهید و هزاران مجروح و میلیونها نفر آواره در کشورهای جهان. شهرها و قصبات با خاک یکسان ، تمام زیر ساخت های کشور ویران ، کم و بیشی هم که مانده بود براثر جنگ های داخلی که بعد از سقوط داکتر نجیب الله توسط گروه های مخاصم جهادی متاسفانه ویران گردید، آخرین آثاری هم که از تاریخ و تمدن کشور بعضا باقی مانده بود اینبار توسط گروه متحجر طالبان انفجار داده و ویران شد. با سرکار آمدن حکومت طالبان یکبار دیگر قتل و کشتار مردم به صورت دسته جمعی تکرار گردید طوری که ملت مسلمان افغانستان شاهد بود طالبان تنها در یک روز در شهر مزار شریف با کشتن بیش از ده هزار انسان بی گناه روی حکومت های سفاک کمونیستی خلق و پرچم را سفید کردند ، ظلم و جنایت آدم کشی توحش به نام اسلام و امارت اسلامی ادامه داشت تا که 11 دسامبر 2001 و انفجارات برج های دو قلوی نیویورک به وقوع پیوست، آمریکا که سالها خواب تجاوز و اشغال افغانستان در سر میپروراند به بهانه خوبی دست یافت، اینبار آمریکا و ناتو بهانه مبارزه با تروریسم و القاعده از زمین و هوا به کشور ما حمله ور شدند. طالبان برای مدتی از صحنه افغانستان ناپدید شدند ، آمریکا و ناتو آمد بازهم تاوان تروریسم و القاعده را ملت مظلوم افغانستان داد با این تفاوت که گورهای دسته جمعی اینبار زحمت کندن نداشت چون بمب های آمریکا آنقدر پر قدرت بود که خانه های گلی شان را به گورستان های دسته جمعی تبدیل کند و هنوز هم بعد از 32 سال بدبختی هایی که از 6 جدی 1358 دامنگیر مردم افغانستان شده بود ادامه دارد، ای وای که چه روز سیاهی بود 6 جدی 1358 . حال سوال اینجاست که آیا بعد از سال 2014 که نیروهای خارجی از افغانستان خارج شود سرنوشت افغانستان چه خواهد شد ؟ آیا یکبار دیگر مثل گذشته افغانستان به حال خود رها خواهد شد ؟ و مردم مظلوم افغانستان یکبار دیگر شاهد تکرار تمام سیاه روزی های 30 سال گذشته خواهد بود که در این زمینه نظرات چند تن از کارشناسان مسائل افغانستان را به خوانش میگیریم : شمارى از تحلیلگران میگویند که افغانستان هنوز هم دامنگیر جنگ بوده ، افغانها در مورد آیندۀ خود هراس دارند که سرنوشت شان ؛ بعد ازسال ٢٠١٤ میلادى چه خواهد شد؟ اما یگانه راه حل این است که افغانها سرنوشت خود را خود رقم بزنند. وحید مژده کارشناس مسایل سیاسی گفت که مشکل افغانستان، تنها از طریق افغانها حل شدنی است و تازمانی افغانها در بین خود به توافق نرسند؛ هیچ نیرو نمیتواند مشکل این کشور را حل کنند. وی اضافه کرد: "نه روس توانست با هزاران عسکر خود در افغانستان امنیت بیاورد و مردم را به پیروی از دولت وا دارد و نه هم امریکا با ده ها هزار عسکر توانست در طول ده سال امنیت را تامین کند، امنیت در افغانستان، بسته به توافق بین افغانها است." موصوف می گوید که هنوز هم جناح هایی هستند که همدیگر را نمی پذیرند و مخالفین مسلح دولت نیز راه مشخص را برای صلح مطرح نکرده اند و همواره عکس العمل گنگ در موضوع صلح با دولت دارند. مژده گفت: ((اگر خارجی ها افغانستان را فراموش کنند و یا نه ،تا زمانى که ما بین خود به توافق نرسیم جنگ ادامه خواهد داشت)). شهنواز تنی کارشناس مسایل نظامی و وزیر دفاع زمان حکومت داکتر نجیب الله میگوید که امریکا بعد از ٢٠١٤ نیروهای افغان را با مخالفین در مقابل هم قرار خواهد داد و حضور خود شان در جنگهای روبرو با مخالفین کمرنگ خواهد شد، اما مراکز اصلی شان باقی خواهد ماند. تنى افزود: (( قسمی که غربی ها از دوستان مجاهد خود، بعد از خارج شدن روسها از افغانستان حمایت نکردند و کشور درگیر جنگهای داخلی شد، از نیروهای فعلی افغان هم حمایت کامل نظامی نمی کنند زیرا به آنها اعتماد ندارند)) وى آمدن نیرو های ناتو را ادامه پلان قبل از تجاوز قشون سرخ به افغانستان خوانده، میگوید: " امریکا و متحدانش با وجودى که اعلان کرده اند که بعد از سال ٢٠١٤ حضور نظامی خود را در افغانستان به پایان می رسانند؛ اما خلاف این عمل خواهند کرد و نیروهای شان در کشور باقی خواهد ماند." اما جامعۀ جهانى میگویند که آنها بعد از خروج نیروهاى شان در سال ٢٠١٤، افغانستان را تنها نگذاشته ، بلکه این کشور را از حیث اقتصادى، باز سازى و تحکیم حکومتدارى کمک و تقویت خواهند نمود. یکى از این تعهدات در کنفرانس دوم بُن در ماه قوس امسال بود که جامعۀ جهانى توافق نمود که افغانستان را بعد از سال ٢٠١٤ براى ده سال دیگر نیز، کمک مى نماید. به هر حال ما امیدوار هستیم که هم جامعه جهانی و هم دولت مردان افغانستان نسبت به سرنوشت افغانستان بعد از خروج نیروهای خارجی عاقلانه بیاندیشند و اشتباهات گذشته که منجر به تبدیل شدن افغانستان به لانه تروریسم و محل کشت و تولید مواد مخدر گردیده بود تکرار ننمونده و از دست آوردهای ده سال حکومت افغانستان که به بهای خون هزاران شهید و مجروح و صرف میلیاردها دلار به دست آمده است حفاظت نماید تا باشد که کشور ما اینبار به جای تباهی و ویرانی، آزادی ، دموکراسی ، صلح ، رفاه و امنیت را تجربه نماید ، به امید آن روز . گردآورنده : غوث الدین رحیمی
